Οι G7 χωρίς ελπίδες για την προοπτική της μαθηματικά βέβαιης πτώχευσης.

Δευτέρα 8 Ιουνίου2015

Benjamin Fulford

Οι ηγέτες της Ομάδας των Επτά βιομηχανικών χωρών G7 συμμετέχουν σε  μια έκτακτη συνεδρίαση στη Γερμανία σε μια μάταιη προσπάθεια να αποφευχθεί η αναπόφευκτη χρεοκοπία τους. Οι ηγέτες μιλούν για την Ελλάδα, την Ουκρανία, την Κίνα, τη Μέση Ανατολή και άλλα θέματα, σαν να εξακολουθούσαν να τα έχουν υπό έλεγχο. Οι ηγέτες πρέπει να καταλάβουν ότι υπάρχει ένα πράγμα εκεί έξω που ονομάζεται πραγματικότητα και, δεν έχει σημασία πόσο καιρό προσπαθούν να την αποφύγουν, αυτή έχει τον τρόπο να τους προλαβαίνει. Το γεγονός είναι ότι, με την εξαίρεση του Καναδά, της Ιαπωνίας και της Γερμανίας, τα G7 έθνη και τα συμμαχικά τους δυτικά κράτη λειτουργούν ελλειμματικά σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο για τα τελευταία 40 χρόνια. Ο ελέφαντας στο δωμάτιο για τον οποίον κανείς δεν μιλά, είναι το ότι ο μεγαλύτερος οφειλέτης από όλους είναι η Εταιρικές Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο υπόλοιπος κόσμος έχει πάρει μια συλλογική απόφαση να σταματήσει τη χρηματοδότηση αυτών των δυτικών κυβερνήσεων, μέχρι να σταματήσουν  τις συνεχείς  προκλήσεις για πολέμους και την κλοπή πόρων. Δεδομένου ότι ο υπόλοιπος κόσμος ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος του πραγματικού χρήματος (δηλαδή του χρήματος που συνδέεται με τα φυσικά αντικείμενα) ελέγχει και την υποκείμενη πραγματικότητα. Μπορείτε να φάτε το ψωμί, αλλά δεν μπορείτε να φάτε τα τραπεζικά παράγωγα ή τα χαρτονομίσματα δολαρίων. Μπορείτε να κάνετε εμπόριο με πραγματικά πράγματα όπως αυτοκίνητα, λάδι, ρύζι ή σιτάρι, αλλά αν χάσετε την εμπιστοσύνη, κανείς δεν θα εμπορευτεί τα παράγωγά σας σε ανταλλαγή πραγματικών πραγμάτων. Οι χώρες του G7, ειδικά οι Εταιρικές Ηνωμένες Πολιτείες (σε αντίθεση με τη Δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών), κατάφεραν να αναβάλλουν το αναπόφευκτο με δόλια οικονομικά στοιχεία, υπεράκτια μαύρα ταμεία, και παράγωγα που θεωρητικά αξίζουν αστρονομικά ποσά.

Ωστόσο, κανένα ποσό από προστιθέμενα μηδενικά σε αστρονομικούς αριθμούς μέσα στις δυτικές τράπεζες δεν θα κάνει τη διαφορά, εφόσον αυτά τα μηδενικά δεν έχουν καμία σχέση με τον πραγματικό κόσμο.

Οι Κινέζοι επιμένουν σε πληρωμές με πράγματα, όπως ο χρυσός, που πράγματι υπάρχει.
Η Αμερικανική εταιρική κυβέρνηση, είναι όπως ο πρεζάκιας που κάποτε ήταν πλούσιος αλλά τώρα έχει πέσει σε δύσκολες στιγμές, έβαλε ενέχυρα τα οικογενειακά κειμήλια, δανείστηκε από φίλους, κλέβει και λέει ψέματα μέχρι στιγμής για να πληρώσει την επόμενη δόση του. Έκλεψε το Ιρακινό πετρέλαιο, έκλεψε τον χρυσό της Αφρικής, έκλεψε τις αποταμιεύσεις της Ιαπωνίας και ό, τι άλλο μπόρεσε να απλώσει το χέρι του. Ωστόσο, με δεδομένο ότι, το πραγματικό ΑΕΠ των ΗΠΑ έχει συρρικνωθεί κατά 21,4% από το 2011, είναι αδύνατο για την Εταιρική κυβέρνηση των ΗΠΑ να συνεχίσει τις πληρωμές των κλιμακούμενων χρεών της. Η προφανής απάντηση είναι να κηρύξει πτώχευση.

Το πρόβλημα είναι ότι πολύ λίγοι άνθρωποι ζουν σήμερα που θυμούνται την τελευταία φορά που μια ευρωπαϊκή χώρα χρεοκόπησε. Καμία αγγλοσαξονική χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει εδώ και χίλια χρόνια, ώστε οι Αμερικανοί είναι ακόμη λιγότερο εξοικειωμένοι με το τι πραγματικά συνεπάγεται η πτώχευση.

Για όσους από εμάς έχουμε δει από πρώτο χέρι πράγματα, όπως την κατάρρευση της Ιαπωνικής φούσκας και την πτώχευση της Αργεντινής, είναι πιο εύκολο να δούμε το μέλλον.

Ας συγκρίνουμε τις δύο αυτές υποθέσεις με το τι συμβαίνει στους G7, να βγάλουμε ένα συμπέρασμα.

Στην περίπτωση της Ιαπωνίας, η φούσκα έσκασε το 1990-1992. Η Ιαπωνική κυβέρνηση γνώριζε ήδη από το 1992, πως το κακό συνολικό χρέος ήταν 200 τρις γιεν (περίπου 2 τρισεκατομμύρια δολάρια). Ωστόσο, οι δημόσιες ανακοινώσεις, ανέφεραν μόνο 3 ή 4 τρις γιεν.
Η εταιρεία Α περνάει το κακό χρέος της στην εταιρεία Β, η οποία θα το δώσει στην εταιρεία C, το καθένα με διαφορετική λογιστική προθεσμία. Ήταν σαν κάποιον που χρησιμοποιεί την κάρτα της American Express για να πληρώσει το λογαριασμό του στην Visa, μετά χρησιμοποιεί τη Visa για να πληρώσει την MasterCard του και στη συνέχεια να χρησιμοποιεί τηνMasterCard του για την αποπληρωμή της American Express. Αυτή η απάτη τους αγόρασε χρόνο.

Τελικά όμως, μερικές από τις χειρότερες εταιρείες δεν ήταν πλέον σε θέση να κρύψουν την πτώχευση τους. Θυμάμαι μια συνέντευξη με τον Kichinosuke Sasaki, πρόεδρο της Togensha, μίας από αυτές τις εταιρείες, στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Ήταν τότε ο φτωχότερος άνθρωπος στον κόσμο με παθητικό 9 τρις γιεν (περίπου μείον 90 δις δολάρια). Φορούσε ένα μεταξωτό κοστούμι που πρέπει να του είχε κοστίσει δεκάδες χιλιάδες δολάρια, όταν αρχικά το αγόρασε, αλλά που τώρα ήταν φθαρμένο και άθλιο όταν του πήρα την συνέντευξη. Μου είπε ότι οι τραπεζίτες τον κρατούσαν μισοζώντανο  με ένα άθλιο επίδομα. Οι τραπεζίτες δεν θα τον άφηναν να κηρύξει πτώχευση, διότι αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα ένα φαινόμενο ντόμινο που θα οδηγούσε αναπόφευκτα στις μεγαλύτερες Ιαπωνικές τράπεζες.

Στην περίπτωση της Ευρώπης, η Ελλάδα παίζει το ρόλο της Togensha. Εάν επιτραπεί στην Ελλάδα να χρεοκοπήσει τότε οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες θα πρέπει να δηλώσουν το ελληνικό χρέος και έτσι να αναγκαστούν να παραδεχτούν ότι είναι επίσης χρεοκοπημένες. Δεν υπάρχει αμφιβολία για τους λόγους που τα κορυφαία διευθυντικά στελέχη των μεγάλων τραπεζών όπως η Deutschebank παραιτούνται. Κανείς δεν θέλει να είναι ο καπετάνιος ενός βυθιζόμενου σκάφους.

Ωστόσο, η Ιαπωνική εμπειρία με τη φούσκα, καθιστά πολύ σαφές ότι η αναβολή του αναπόφευκτου απλά αυξάνει το συνολικό πόνο. Οι Έλληνες το γνωρίζουν ήδη αυτό επειδή αναγκάζονται να παίξουν το ρόλο του Sasaki, και να απομυζούνται από ό, τι έχουν ώστε οι τραπεζίτες να μπορούν να προσποιούνται πως όλα είναι εντάξει. Το εισόδημα του μέσου Έλληνα έχει μειωθεί κατά 40% τα τελευταία πέντε χρόνια, έτσι ώστε οι τραπεζίτες να προσποιούνται ότι είναι φερέγγυοι. Έτσι λοιπόν μόνον θα χειροτερεύουν τα πράγματα έως ότου η Ελλάδα δηλώσει πτώχευση.

Είναι πολύ καλύτερα να κηρύξει πτώχευση από το να παραμείνει αλυσοδεμένη σε ένα ανεξόφλητο βάρος χρέους.

Η πτώχευση δεν είναι απαραιτήτως ένα κακό πράγμα. Το πρώτο πράγμα που οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν είναι, ότι η χρηματοδότηση είναι πνευματική ή ψυχολογική. Εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει, οι άνθρωποι, τα κτίρια, εργοστάσια, αγροκτήματα, τις παραλίες, σπίτια κλπ δεν θα εξαφανιστούν. Το μόνο πράγμα που θα αλλάξει είναι το πώς οι άνθρωποι θα αποφασίσουν τι πρέπει να κάνουν στο μέλλον με αυτά τα περιουσιακά στοιχεία του πραγματικού κόσμου.

Στην περίπτωση της Αργεντινής, καθώς και στην περίπτωση της Ισλανδίας, η κήρυξη πτώχευσης ήταν ένα σύντομο και απότομο σοκ που ακολουθήθηκε από ταχεία άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Οι άνθρωποι, επίσης, απελευθερώθηκαν από τα νύχια των παρασιτικών τραπεζιτών. Φυσικά, αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει τελικά, έτσι θα κάνουν και οι υπόλοιπες χώρες που χρησιμοποιούν το ευρώ.

Η Άνγκελα Μέρκελ πήγε πρόσφατα στην Κίνα και την Ιαπωνία για να ζητήσει τα χρήματα, αλλά επέστρεψε με άδεια χέρια.

Με δεδομένο το ότι δεν υπάρχει άλλη πηγή χρημάτων αρκετά μεγάλη για να διασώσει το υποστηριζόμενο από την Γερμανία ευρώ, το γερμανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι επίσης, πιθανό να καταστεί αφερέγγυο αργά ή μάλλον γρήγορα.

Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι μια επιστροφή στο μάρκο, την δραχμή και τα άλλα νομίσματα που συνδέονται με ιστορικούς πολιτισμούς.

Και κάτι για συλλογισμό. Το κτίριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της Ένωσης σκόπιμα χτίστηκε για να μοιάζει με τον πύργο της Βαβέλ;
Μπορείτε να το δείτε σε αυτόν τον σύνδεσμο:

http://deadlinelive.info/2012/11/26/fascism-rising-eus-new-tower-of-babel/

Η ιστορία του Πύργου της Βαβέλ ήταν ότι τελικά η προσπάθεια απέτυχε και όλοι οι διαφορετικοί λαοί χώρισαν τις τύχες τους. Ο νέος πύργος της Βαβέλ ολοκληρώθηκε το 1999. Το ερώτημα είναι, αν υπήρχαν σχεδιαστές που ήξεραν από τότε πως το εγχείρημα της ΕΕ έμελλε να ακολουθήσει τον δρόμο του πύργου της Βαβέλ.....

Πηγές: http://benjaminfulford.net/2015/06/09/g7-helpless-in-the-face-of-mathematically-certain-bankruptcy/ http://blogdogcicle.blogspot.com/2015/06/benjamin-fulford-says-g7-helpless-in.html
Μτφρ: Γ. Βουδούρης